Knjige obložene ljudskom kožom nisu rijetkost niti produkt horor folmova – i u biblioteci Harvardskog univerziteta pronađena je takva knjiga.
Ispitivanja su potvrdila da je tom pjesama francuskog pjesnika Arsena Usea „Prednaznačenja duše“ obložen neobičnim materijalom.
Prilikom pažljivog poručavanja knjige, stručnjaci su otkrili zabilješku koju je ostavio prijatelj autora doktor Ludovik Bulan. On piše: „Knjiga o ljudskoj duši je dostojna da bude odjevena u ljudsku odeždu“.
Zaposleni u biblioteci su uporedili su korice Useove knjige sa drugim knjigama od kože. Ispostavilo se da su korice zbornika poezije previše meki i nježni i da koža uopšte ne liči na svinjsku, kozju ili goveđu.
Alan Pjutlija, stručnjak za stare knjige iz Harvarda, nakon brižljivog ispitivanja uzoraka uvjerio se da su korice knjige napravljene od ljudske kože: u njoj su identifikovani proteini koji mogu pripadati samo čovjeku.
Pretpostavlja se da je koža pripadala ženi koja je umrla u 19. vijeku od srčanog napada.
LJudska koža se po građi ni po čemu ne razlikuje od kože drugih sisara. Ona je malo tanja od kože teladi i ovaca čije uštavljene kože su od davnina postajale stranice knjiga. Osim toga, čvrsto je povezana mišićnim tkivom, što ne olakšava njenu obradu.
Smatra se da su se prve knjige obložene ljudskom kožom pojavile u Srednjem vijeku. Upravo u to vrijeme postala je raširena praksa štavljenja takve kože.
Srednjovekovni uzorci nisu sačuvani, ali se pominju na mnogim mjestima. Poznato je da su postojali čak i Biblija i zbornik Katoličkog crkvenog prava napisani u potpunosti na nježnoj i mekoj ljudskoj koži – navode stručnjaci.
U 18. i 19. vjeku korice knjiga od ljudske kože nisu predstavljale rijetkost i nisu čak izazivale nikakve posebne emocije. Prvo su to, po pravilu, bile knjige na medicinske teme, obložene kožom ljudi koji su sebe zavještali nauci.
Uprkos uvriježenom mišljenju, knjige od ljudske kože nisu najviše cijenili „čarobnjaci“ i opsjednuti fanatici, kao ni diktatori žedni krvi.
Najmasovnija izrada vezana je za narudžbine predstavnika najhumanije profesije – medicinare!
Od 17. veka smatralo se da je za ljekara poseban „šik“ ako koristi priručnik iz anatomije čije su korice napravljene od materijala dostavljenog direktno iz sale za obdukcije. To je isticalo pripadnost struci i ništa više.
Kasnije je ideja pravljenja korica za takvog materijala bila romantičnog karaktera.
Koža je uzimana sa leševa. To su po pravilu bili beskućnici čija su tijela tajno otkupljivana od vlasnika prenoćišta ili policajaca.
Ponekad su bliski rođaci molili da se naprave korice knjige od kože „dragog pokojnika“ kako bi ovjekovečili sjećanje na njega.
U 19. vijeku neki zločinci, osuđeni na smrtnu kaznu, zavještali svoju kožu za oblaganje knjiga.
Jedan od prvih poznatih primjera predstavljao je riječnik Semjuela Džonsona, obložen kožom zločinca DŽejmsa, nakon što je ovaj bio obješen 1818. godine.
Lopov i razbojnik Džejms Alen zavještao je svoju kožu za knjigu u kojoj će biti opisani njegovi mnogobrojni zločini. To je učinjeno 1837. godine.
U engleskom muzeju „Svetog Edmundsa“ u Safolku može se vidjeti zapisnik sa suđenja legendarnom ubici Vilijemu Korderu obložen njegovom kožom poslije izvršenja presude.
I rijetka kopija enciklopedije „O građi ljudskog tijel“» Andreasa Vezalija, koja se čuva u biblioteci DŽona Heja na Braunovom univerzitetu, obložena je ljudskom kožom.
Kao materijalne dokaze na Nirnbernškom suđenju nacistima tužilac je pokazao primjerke Hitlerovnje knjige „Majn kampf“ obložene kožom zatvorenika. Te knjige pripadale su nacističkim ljekarima Jozefu Mengeleu i Sigmundu Rašeru.
