Piše: Nenad TADIĆ, Srna
U BiH, provizornoj državi, koja, objektivno, postoji samo u nekoliko institucija u federalnom Sarajevu, sve ostalo je na entitetima, pa je i teret krize pao na te sastavne državne cjeline, dok su zajedničke institucije, kao i uvijek, samo spoljna fasada, često opterećena i zakočena stalnim političkim razlikama.
Republika Srpska je, bez mnogo drame, odlukama Narodne skupštine, Vlade Srpske, predsjednika Republike i srpskih predstavnika u zajedničkim organima – od srpskog člana Predsjedništva BiH do poslanika, uvela postupno sve moguće preventivne mjere.
Daleko prije federalnih organa, Republika Srpska je započela odbrambenu terapiju od virusa, pa je u nekoliko navrata morala da čeka da institucije Federacije BiH prihvate njene prijedloge poput onih o kontroli granica i karantinima.
Broj umrlih i zaraženih, i pored velikog priliva naših ljudi iz inostranstva, ni u jednom momentu nije doveo u pitanje kapacitete zdravstvenih institucija Srpske niti je izazvao paniku.
Praktično, virus korona je u Republici Srpskoj „pod kontrolom“ od samog početka.
Diplomatka sposobnost Milorada Dodika, srpskog člana Predjedništva BiH, koji je sa predsjednikom Srpske Željkom Cvijanović i premijerom Radovanom Viškovićem, uspio da iz raznih zemalja obezbijedi potrebna sredstva zaštite za građane, kao i racionalne ideje za zaštitu granice BiH i zdravstvenu kontrolu entitetskih – dala je vidljiv rezultat.
Sve češće iz uzoraka testiranih lica proizilazi da je broj zaraženih u Republici Srpskoj ispod deset odsto, a nerijetko i jednocifren.
Brzo razmišljanje, ideje i sposobnost realizacije, koji su diktirani iz Srpske, izazvali su pozitivne reakcije u regionu, čak i na društvenim portalima u Federaciji BiH, a posebno nabavka medicinskih sredstava, materijana nadoknada medicinarima i mjere zaštite.
Izuzetak su izlivi bijesa vrhuške SDA, kojoj smeta činjenica da su se Srbija, Rusija i Mađarska odazvale pozivu iz Banjaluke da pomognu u vrijeme krize, za šta postoji jasno uporište u ustavima BiH i Srpske, kao i zbog načina na koji u Srpskoj prolazi kriza, bez političkih konflikata, što nije slučaj sa Federacijom BiH.
Od završetka ratnih sukoba u BiH 1995. godine na ovim prostorima nije bilo teže krize od epidemije virusa korona, koja je ugrozila živote, socijalnu i ekonomsku egzistenciju ljudi.
Iz takve kataklizme stanovništvo izlazi samo sa dvije moguće ocjene: da ima nadu u budućost i povjerenje u institucije koje je birao ili da je sve beznadežno i propalo.
Republika Srpska je „ostala na nogama“, a stanovništvo je pokazalo veoma visok stepen discipline i samoodržanja, što je jedna od vrlina proizašlih iz ratnih vremena.
U najtežim trenucima potrebni su vrelo srce i mirna glava, nešto poput svakodnevnog nastupa ministra zdravlja Republike Srpske Alena Šeranića.
Ako je Dejton dao za pravo političkoj viziji stvaralaca Republike Srpske od 9. januara 1992. godine, onda je način nošenja sa jednom od najvećih kriza u svijetu u zadnjih 100 godina pokazao da Srpska ima narod, viziju i razlog za postojanje.
Ono što te ne ubije to te ojača – poslovica je koja ovih dana ima apsolutno pokriće u Republici Srpskoj.
