Tokom više od vijeka dodele Nobelove nagrade, donesene su i odluke koje se s današnje tačke gledanja mogu ocijeniti kao pogrešne, jer otkrića koja su u to vrijeme izgledala kao revolucionarna, nisu izdržala test vremena ili su zloupotrebljena.
Američka novinska agencija Asošijeted pres piše o četiri dobitnika Nobelove nagrade čiji bi izbor mogao da se ospori, a medju njima su naučnik koji je proizveo hemijsko oružje, ljekar koji je lobotomijom liječio mentalne bolesnike, a navodi i propust Nobelovog komiteta da nagradi čovjeka koji je inspirisao pokrete za slobodu i ljudska prava širom svijeta.
Nijemac Fric Haber dobio je 1918. Nobelovu nagradu za hemiju pošto je otkrio kako napraviti amonijak iz azota i vodonika. Njegov metod je korišćen za proizvodnju djubriva što je značajno doprinelo razvoju poljoprivrede.
Nobelov komitet je, medjutim potpuno previdio činjenicu da je Haber tokom Prvog svetskog rata nagledao prvi veliki napad hlorom 1915. kod Ipra, u kojem je ubijeno više hiljada savezničkih vojnika. To je bio početak istorije hemijskog ratovanja.
Druga pogrešna odluka odnosila se na otkriće uzroka raka, koji to nije bio.
Danski naučnik Johnes Fibiger dobio je nagradu 1926. za medicinu jer je otkrio da valjkasti crv izaziva rak kod pacova, tvdeći da pacovi koji unesu larvu crva jedući bubašvabe dobiju rak. Kasnije je utvrdjeno da je ta vrsta raka nastala zbog nedostatka vitamina A.
Švajcarski naučnik Pol Miler dobio je Nobelovu nagradu za hemiju 1948. godine jer je pronašao upotrebu za Di-Di-Ti, vrstu insekticida, koja je kasnije zabranjena.
Miler je otkrio da je DDT moćan pesticid koji za kratko vrijeme ubije mnogo muva, komaraca i buba. To jedinjenje je bilo veoma efikasno u zaštiti poljoprivrednih usjeva i suzbijanju bolesti kao što su tifus i malarija. Pomogao je u iskorenjivanju malarije u južnoj Evropi i sačuvao stotine hiljada života.
Borci za zaštitu životne sredine su, medjutim, 1960-ih godina otkrili da DDT zagadjuje prirodu. SAD su 1972. zabranile korišenjenje DDT-a, a 2001. je zabranjen medjunarodnim sporazumom, mada je njegova upotreba dozvoljena u zemljama koje se bore protiv malarije.
Odluka da se Nobelova nagrada za medicinu 1949. dodeli Portugalcu Antoniju Egasu Monizu takodje je na spisku AP-a.
Moniz je prvi koji je za liečenje mentalnih bolesti primenjivao lobotomiju, metod veoma popularan u to vrijeme i „jedan od najvažnijih otkrića ikada u psihijatrijskoj terapiji“, kako je rečeno na ceremoniji dodele nagrade.
Metod je, medjutim imao i neželjena dejstva – neki pacijenti su imali ozbiljno oštećenje mozga, neki su umrli, a čak i operacije koje su smatrane uspješnim, ostavljale su pacijente nesposobne da reaguju ili imaju emocije.
Nobelov komitet pogrešio je, ocenjuje AP, i što je Mahatma Gandi ostao bez nagrade.
Indijski lider, jedan od najvećih pobornika nenasilne borbe u postizanju političkih ciljeva, nominovan je za Nobelovu nagradu za mir pet puta, ali je nikada nije dobio.
Komitet za dodjelu nagrada, koji retko priznaje grešku, na kraju je priznao da je pogriješio što Gandiju nije dao nagradu.
