Ljubitelji naučne fantastike nadaju se da će ljudi jednog dana uspijevati da stignu u udaljene djelove svemira, zahvaljujući takozvanim crvotočinama.
To su teoretski tuneli kroz tkanje prostor-vremena i koji bi teoretski mogli da omoguće brzo putovanje između udaljenih tačaka, onako kako je opisano u novom filmu Kristofera Nolana „Interstellar“, prenosi Glas Srpske.
Iako su crvotočine moguće, prema Ajnštajnovoj teoriji opšte relativnosti, takva egzotična putovanja će najvjerovatnije ostati dio naučne fantastike, smatra astrofizičar Kip Torn sa Tehnološkog instituta u Kaliforniji, koji je bio savjetnik reditelja i izvršni producent za film „Interstellar“.
„Postoje mnoge indikacije da je čovjekovo putovanje kroz crvotočine ‘zabranjeno’ zakonima fizike. To je tužno, ali tako za sada izgleda“, rekao je ovaj stručnjak za teoriju relativnosti, crne rupe i crvotočine.
Najveća prepreka je nestabilnost crvotočina, kaže on.
„Ako nemate nešto što ih drži otvorenim, zidovi crvotočine se urušavaju takvom brzinom da ništa ne može proći kroz njih“, objašnjava Torn.
To bi zahtjevalo ubacivanje nečega sa antigravitacionim svojstvima – odnosno, negativnu energiju.
Negativna energija stvorena je već u laboratorijama zahvaljujući kvantnim efektima i funkcioniše tako što jedan dio prostora „pozajmljuje“ energiju iz drugog, koji nije ni imao energiju, čime se stvara deficit iste.
„Dakle, to se ipak dešava u fizici, ali imamo snažne, ali ne i čvrste dokaze, da nikada ne možete dobiti dovoljno negativne energije, da biste mogli držati zidove crvotočine otvorenim“, kaže Torn.
Štaviše, crvotočine kroz koje bi mogao da prođe svemirski brod, ako takve uopšte postoje, gotovo sigurno ne mogu nastati prirodno, dodaje Torn.
Crvotočine su bile osnova naučne fantastike već decenijama. Zanimljivo je da je, kako Torn kaže, jedan od najpoznatijih naslova ovog žanra pomogao naučnicima da bolje razumiju hipotetičke strukture.
„Moderna istraživanja fizike crvotočina, uglavnom su inspirisana filmom ‘Contact’ i razgovorima koje sam imao sa pokojnim Karlom Saganom, dok je on radio na svom istoimenom romanu“, kaže Torn.
Inače, roman je objavljen 1985. dok je film snimljen 1997.
